Over ons!

Nicole van Voorst Vader

Borstkankerveteraan:

Eind mei 2010 werd via het Bevolkings Onderzoek Borstkanker bij mij borstkanker geconstateerd. Begin juni had ik een succesvolle borstsparende operatie, maar helaas werd daarbij een centrale zenuwubundel gekneusd. Na intensieve fysiotherapie zijn de meeste van mijn armfuncties hersteld, hoewel ik helaas nog steeds veel zenuwpijn heb. Hopelijk trekt dat in de toekomst weg, of wen ik er aan.

Ik ben graag heeI open over mijn ervaringen met kanker, omdat waarschijnlijk de meesten van ons op enig moment in hun leven geconfronteerd worden met een borstkanker diagnose binnen hun kring van dierbaren. En … ik heb zelf ook veel steun ondervonden van vriendinnen die succesvol met borstkanker hebben kunnen omgaan.

Zowel radiotherapie als chemotherapie waren veel minder belastend dan ik vreesde. Ik heb bijvoorbeeld niet noemenswaardig last gehad van misselijkheid. Midden tijdens de chemo hoorde ik mezelf hardop zeggen: ‘wat heb ik toch een heerlijk leven.’ Zodra ik deze woorden uitsprak dacht ik : ‘wat ben je toch een malle meid’, maar het was zo. Het is verbazingwekkend hoe ontwikkelingen in de medische en farmaceutische wetenschap ervoor gezorgd hebben dat borstkankerbehandelingen zoveel dragelijker zijn dan in vroeger dagen. Dus: leve de medische research!

Passies:

Mijn echtgenoot, dochters, familie en vrienden zijn mijn alles; ik ben een door en door social wezen , er erg van bewust hoeveel we voor elkaar kunnen betekenen, in goede én slechte dagen, en wel bewust dat kanker in zekere zin een ‘groepsgebeuren’ is, met ook een enorme impact op onze dierbaren.
Ik vind het heerlijk om te reizen enwe hebben het geluk gehad 20 jaar als expatriate te leven in het Midden Oosten, Verre Oosten, de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk; heerlijke tijden en dierbare herinneringen!
Ik ben dol op koken, bakken, eten & maaltijden delen. Dit heeft geleid tyot een verslaving aan Australian Master Chef. Het enige produkt dat ik echt haat is verse koriander.

Wanneer ik er de tijd voor kan vinden ben ik gek op lezen, literatuur en poëzie en daarover praten met man, dochters en vrienden.
Ik heb groot ontzag voor kennis & begrip. Ik heb veel gestudeerd in m’n leven; van 2004-2008 filosofie aan de Universiteit van Aberdeen. Nu werk ik als promotiestudent aan de Erasmus Universiteit Rotterdam.Tijdens mijn behandelingen begon ik met nadenken over de menselijke fragiliteit; ik heb daar veel aan gehad in het omgaan met borstkanker.  Ik geloof dat opleiding & research van het allergrootste belang  zijn dus ik vond het goed om geopereerd te worden door een chirurg in opleiding (dat zou ik nu nooit meer doen!)  en nam deel in een onderzoek voor chemo en als controlegroep voor hormoonbehandeling.

Ik geniet enorm van wandelen (vooral met mijn echtgenoot in de schotse Grampians!) en van buiten zijn. Ik ben heel gepassioneerd om mee te lopen met A Sister’s Hope in 2012, samen met onze dochter Laura  en wellicht nog een paar vriendinnen. Ik weet zeker dat we dan ‘kindred spirits’ zullen ontmoeten – mensen die onze passie delen om bij te dragen aan borstkankeronderzoek en om te wandelen. Deelname aan dat evenement betekent heel veel voor mij  omdat ik denk dat succesvol 60 km te lopen een afronding vormt van mijn borstkankerperiode, hopelijk voorgoed.

 
Laura van Voorst Vader

Als klein meisje wou ik eerst altijd dokter worden, en toen ik me had bedacht dat ik ‘gebroken benen saai vond’ veranderde ik de droom al snel naar kankeronderzoeker. Tijdens mijn studie Moleculaire Wetenschappen , die ik wel met deze intentie had gekozen, begonnen ook veel meer vlakken me te interesseren, maar  de interesse bleef.

 

Toen mijn moeder in mei 210 gediagnostiseerd werd met borstkanker was het even slikken. Je weet dat een op de acht ‘het’  krijgt, maar je hoopt altijd dat jij (en je familie) niet die achtste zijn natuurlijk. Gelukkig zijn we nu anderhalf jaar verder en gaat alles weer rooskleurige vormen aannemen.  En tijdens het afgelopen jaar heb ik wel extra gezien hoe belangrijk mijn familie voor me is. Mijn moeder en ik delen twee grote hobbies: koken en wandelen, waardoor we elkaar steeds beter leren kennen en ook in plaats van moeder en dochter ook gewoon vriendinnen worden. Voor ons beiden is koken, en eten, iets wat je doet voor en met anderen, om hun te verwennen. Lopen is voor mij een manier van tot rust komen, reflecteren en mijn gedachtes verzamelen. Dit is zo erg dat ik zelfs al 5 maanden een lekke band heb; ik loop toch liever overal heen, dus zie ook geen noodzaak  die te plakken! Toen mijn moeder dus voorstelde om aan de ‘A Sister’s ‘ Hope wandeling  mee te doen was ik meteen enthousiast. Ik kan door iets te doen wat ik leuk vind op een heel andere manier iets toevoegen aan een voor mij belangrijk en interessant doel.  Wat wil een mens nou nog meer?